Osteopatia

Osteopatia jest znaną metodą leczenia już od 1874 roku. Andrew Taylor Still jest jej twórcą, a pierwsza szkoła osteopatii American School of Osteopathy została założona przez niego w 1892 roku. Obecnie medycyna osteopatyczna jest niezwykle popularna w Europie Zachodniej oraz USA. Metoda ta zyskuje z roku na rok uznanie także w Polsce. Wyłącznie lekarz bądź fizjoterapeuta po ukończeniu 5-letnich studiów medycyny osteopatycznej i zdaniu egzaminu klinicznego może zostać osteopatą. Spełnienie tych wymagań i złożenie pracy dyplomowej w pozytywnym skutkiem warunkuje uzyskanie tytułu dyplomowanego osteopaty.

Osteopatia zajmuje się profilaktyką oraz leczeniem źródeł zachorowania. Skupia się więc na analizie przyczyn danej choroby, a nie leczeniem objawowym. Osteopata musi zatem znać dokładną anatomię oraz fizjologię człowieka, które określane są mianem podstaw medycyny klasycznej. Zawód osteopaty wiąże się również z poszerzaniem wiedzy
i podnoszeniem kwalifikacji zawodowych z zakresu medycyny ogólnej.

Człowiek w odniesieniu do osteopatii traktowany jest holistycznie. Oznacza to jedność ciała, umysłu oraz ducha. Zachodzące procesy w organizmie człowieka powiązane są ze sobą na płaszczyźnie fizycznej, duchowej i psychicznej. Proces leczenia osteopatycznego opiera się na wspomaganiu mechanizmów samoleczenia człowieka, wewnętrznej regulacji oraz samoobrony przed chorobami.

Osteopatia zastosowana profilaktycznie zapobiec może zachorowaniu. Metoda ta nie jest stosowana zatem tylko w leczeniu bólu, lecz głównie prewencyjnie. Wśród czynników determinujących powstawanie różnych dolegliwości wymienia się styl życia, stres, odżywianie, środowisko (w tym jakość wody, powietrza), przebyte choroby i urazy, aktywność fizyczną czy też przeciążenia statyczne wynikające ze złej pozycji ciała podczas pracy. Na proces samoleczenia wpływ mają wszelkie choroby zapamiętane przez organizm ludzki. Osteopata wspomaga proces leczniczy poprzez ruch tkanek człowieka i tym samym aktywację miejsc o obniżonej odporności.

Leczenie osteopatyczne dobierane jest indywidualnie względem każdego pacjenta. Początkowo przeprowadzany jest wywiad. Polega on na oględzinach sylwetki pacjenta, badaniu palpacyjnemu (oceny dotykiem tkanek) oraz przeprowadzeniu szeregu testów klinicznych. Zarówno leczenie jak i działania profilaktyczne polegają na stworzeniu przestrzeni w tkankach dzięki wprowadzonemu ruchowi. Działania osteopaty wspomagają naturalne mechanizmy lecznicze w ciele pacjenta. Dzięki temu w organizmie powraca harmonia i człowiek samodzielnie może powrócić do zdrowia. Osteopata poprzez dotyk potrafi wyczuć zmienione tkanki, które mogą być źródłem choroby. Palpacyjnie przywraca prawidłowy ruch tkanek i w naturalny sposób koryguje miejsca o obniżonej odporności, które podatne są na infekcje, choroby i urazy.

Osteopatia jest częścią medycyny regulacyjnej. Metoda ta stosowana może być samodzielnie bądź uzupełniająco.